«Με τον τρόπο του Γ.Σ.» Γ.Σεφέρη.

Είδος ποίησης : το ποίημα ανήκει στην μοντέρνα ποίηση, καθώς παρουσιάζει τα εξής χαρακτηριστικά :

α] ελεύθερο στίχο, δηλαδή στίχους που δεν έχουν σταθερή ομοικαταληξία ούτε ρυθμό, άνισο αριθμό συλλαβών σε κάθε στίχο και άνισο αριθό στίχων σε κάθε στροφή

β] επίδραση από τα ρεύματα του συμβολισμού και του υπερρεαλισμού

Συμβολισμός : η χρήση υλικών αντικειμένων ή στοιχείων της φύσης [ πχ ήλιος, αστέρι, αέρας, δέντρο, λουλούδι] για να προβληθούν αφηρημένες έννοιες όπως η αγάπη, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, αλλά ακόμα και αρνητικές έννοιες, όπως η παρακμή, η δυστυχία

Υπερρεαλισμός : η υπέρβαση της πραγματικότητας, δηλαδή η προσπάθεια παρουσίασης της πραγματικότητας όχι αντικειμενικά ούτε με βάση τους κανόνες της λογικής αλλά με τη βοήθεια του ονείρου, της φαντασίας, του συναισθήματος και των συνειρμών. [ συνειρμός : η σύνδεση παραστάσεων, το να συνδέουμε δηλαδή στο μυαλό μας πράγματα  που το ένα μας θυμίζει το άλλο, πχ τη θάλασσα με το καλοκαίρι, το τριαντάφυλλο με την αγάπη, το βιβλίο με το σχολείο κτλ]

Ιστορικός περίγυρος : το ποίημα γράφτηκε το 1936, στη διάρκεια του μεσοπολέμου, σε μια εποχή οικονομικής και πολιτικής κρίσης για την Ελλάδα, αλλά και για όλη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα έχει  προηγηθεί η μικρασιατική καταστροφή [ 1922] και ο εθνικός διχασμός, υπάρχει  φτώχεια, η εργατική τάξη που έχει αυξηθεί αρκετά, διεκδικεί δικαιώματα και καλύτερη μεταχείριση , γι αυτό κάνει διαδηλώσεις. Υπάρχει πολιτική αστάθεια και συνεχή στρατιωτικά πραξικοπήματα [ δικτατορίες].

Θέμα ποιήματος : Ο ποιητής , καθώς περιπλανιέται σε τόπους της Ελλάδας με φυσική ομορφιά και πλούσιο ιστορικό παρελθόν, και αφού καταλήξει στην Αθήνα, συγκρίνει το ένδοξο παρελθόν με τη σύγχρονή του παρακμή, όπου κυριαρχεί η αδιαφορία και η αλλοτρίωση, και αυτή η σύγκριση του προκαλεί μελαγχολία και  απογοήτευση, τον «πληγώνει».

Μήνυμα ποιήματος : Η  Ελλάδα εξακολουθεί να προχωράει στο χρόνο της ιστορίας, όπως ένα καράβι στη θάλασσα, άρα όσοι «επιβαίνουμε» σε αυτό το «καράβι» , είναι συνετό να ενδιαφερθούμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ώστε το «ταξίδι» να συνεχιστεί χωρίς καταστροφές και να είναι αντάξιο του λαμπρού παρελθόντος της χώρας μας.

Συμβολισμοί:

Καράβι : είναι η Ελλάδα , που προχωράει στο χρόνο [ στη «θάλασσα»] και υπάρχει όσο δεν βυθίζεται

Θάλασσα : ο χρόνος της ιστορίας, με όλες τις «τρικυμίες» του, δηλαδή τις πολιτικές αναταραχές, τους πολέμους και τις κατακτήσεις από εχθρούς

Τόποι χαρακτηριστικοί που αναφέρονται εδώ :

Πήλιο : ένα από τα ομορφότερα βουνά της Ελλάδας, οπου ζούσαν οι Κένταυροι, σύμφωνα με τη μυθολογία

Σαντορίνη : το κέντρο του κυκλαδίτικου πολιτισμού, γνωστή και για το ηφαίστειό της

Μυκήνες : πρωτεύουσα του μυκηναΙκού πολιστισμού, γνωστή για τα Κυκλώπεια τείχη και για το θησαυρό του Ατρέα [ χρυσά κτερίσματα του Αγαμεμνονα, που βρέθηκαν στους βασιλικούς τάφους}

Σπέτσες, Πόρος, Μύκονος : νησιά με φυσική ομορφιά, σήμερα με αναπτυγμένο  τουρισμό, όχι όμως με σπουδαία ιστορία

Χαρακτηριστικά των νεοελλήνων : είναι οι άνθρωποι που έχουν συγκεντρωθεί στην Αθήνα, όπως αναφέρεται στο ποίημα στην δεύτερη ενότητα. Εχουν έρθει από διάφορα μέρη της Ελλάδας στην Αθήνα, προς αναζήτηση εργασίας, δεν έχουν κρατήσει ιδιαίτερο δεσμό με τον τόπο  καταγωγής  τους, δεν ασχολούνται ούτε γνωρίζουν ούτε ενδιαφέρονται καθόλου για την ιστορία και τον πολιτισμό της πατρίδας τους. Επίσης δεν έχουν ομαδική συνείδηση, δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά και τους απασχολούν μόνο οι καθημερινές έγνοιες της επιβίωσης.

Ωστόσο : Η Ελλάδα  ταξιδεύει μέσα στο χρόνο : και καθώς έρχεται αντιμέτωπη με δύσκολες καταστάσεις, είναι ανάγκη οι πολίτες της να ενδιαφερθούν και να συμμετάσχουν ενεργά στα κοινά, ώστε :

α] να μη «βυθιστεί» το πλοίο [ να μην πάψει δηλαδή να υπάρχει η Ελλάδα ως ελεύθερη χώρα}

β] να μην ξεχαστεί ο λαμπρός πολιτσμός της [ κίνδυνος απο την ξενομανία και την επικράτηση ξένου τρόπου ζωής]

γ] να εξακολουθεί να παράγει πολιτισμό και σήμερα, όχι μόνο τουρισμό