“Ελένη» Α’ Στάσιμο, στίχοι 1220-1285 ( ο χορός θρηνεί και στοχάζεται)
Ο χορός επικαλείται το αηδόνι, για να τον βοηθήσει να θρηνήσει για τις δυστυχίες που έχουν βρει την Ελένη, τους Αχαιούς και τους Τρώες εξαιτίας του τρωικού πολέμου.
Κάνοντας και πάλι μια αναδρομή στο παρελθόν αναφέρεται στους Αχαιούς που σκοτώθηκαν στον πόλεμο αυτό, στις γυναίκες τους που απέμειναν χήρες, στον Μενέλαο που θαλασσοδέρνεται χωρίς να μπορεί να επιστρέψει στην πατρίδα του ( εδώ η εικόνα μας θυμίζει τον Οδυσσέα).
Ιδεολογικά στοιχεία :
Ο Xορός στη β' στροφή επαναφέρει κι επεκτείνει τον προβληματισμό του Αγγελιαφόρου σχετικά με τους θεούς. O Eυριπίδης μέσω του Xορού φιλοσοφεί και πάλι «από σκηνής». Για τους στίχους αυτούς, έχουν προταθεί διάφορες ερμηνείες, από τις οποίες οι κυριότερες είναι:
– αμφισβητείται η ύπαρξη θεών·
– αμφισβητείται το αλάθητο της θεϊκής δράσης·
– αμφισβητείται η ικανότητα του ανθρώπου να συλλάβει την ουσία του θεού·
– επισημαίνεται το απρόβλεπτο της επέμβασης των θεών.
Οι ερμηνείες φαίνονται βάσιμες λαμβάνοντας υπόψη:
– την επίδραση που άσκησαν οι Σοφιστές στον Ευριπίδη·
– τα ιστορικά γεγονότα της εποχής και τη δυσοίωνη για την Aθήνα προοπτική ως προς την έκβαση του πολέμου.
Ο χορός λοιπόν βρίσκεται σε ιδεολογική σύγχυση και εκφράζει σκεπτικισμό ως προς το θείο,δηλαδή είναι δηλαδή μπερδεμένος, γιατί δεν μπορεί να καταλάβει ποιο είναι τελικά το θέλημα των θεών ( αφού ακόμα και αυτοί οι θεοί διαφωνούν μεταξύ τους) και τι τελικά είναι ο θεός. Βλέπουν ότι ακόμα κι η Ελένη που είχε θεική καταγωγή, τελικά την κατηγόρησαν ως άθεη και άπιστη!
Εκφράζει ωστόσο και σοφές αντιλήψεις όπως :
Πολιτιστικά στοιχεία : οι γυναίκες μοιρολογούν-θρηνούν τους νεκρούς και κόβουν τα μαλλιά τους -ένδειξη ομορφιάς- όταν πενθούν, οι λόγχες και τα κοντάρια , τα κάστρα.