Παρουσίαση/Προβολή

Αντί περιεχομένου

Είμαστε όντα ιστορικά. Γεννήθηκαμε ή μας γέννησαν, σε ορισμένο τόπο και χρόνο, χωρίς εμείς να διαλέξουμε τίποτε από τα δύο. Ερχόμενοι στα καθ’ ημάς, γεννηθήκαμε στην Ελλάδα και γίναμε ή είμαστε Έλληνες, μιλάμε ελληνικά, γιατί μας μίλησαν ελληνικά και είμαστε, γιατί έτσι μας έκαναν, χριστιανοί ορθόδοξοι. Έτσι στη θρησκευτική μας ζωή, ανάμεσα σε άλλα, μας έμαθαν ότι ο Χριστός είναι η αλήθεια και η ζωή. Αν όμως δεν μας γεννούσαν στην Ελλάδα, και δεν ήμασταν ορθόδοξοι χριστιανοί, τότε μάλλον η αλήθεια και η ζωή αντί για Χριστός θα λέγονταν Αλλάχ, ή Γιαχβέ, ή Βίσνου, ή Βούδδας κλπ. Σήμερα, που έχουμε μεγαλώσει, όντας πολλοί από εμάς ορθόδοξοι χριστιανοί, συνειδητοποιούμε ότι η αλήθεια μας δεν είναι αλήθεια τους και δεν ωφελεί σε τίποτα να αποδείξουμε την αλήθεια μας σαν ψέμμα τους, αφού και εκείνοι θα μπορούσαν εύκολα να κάνουν το ίδιο. Σε έναν τέτοιο πλουραλιστικό κόσμο η θεολογία, αλλά και το μάθημα των θρησκευτικών οφείλει να απελευθερωθεί από τα βαρίδια του πολύ μακρινού παρελθόντος, να προσεγγίσσει τον σύγχρονο άνθρωπο και τις ανησυχίες του, να διαλεχθεί με τον άλλον, τον διαφορετικό, και να παραιτηθεί από τον αυτάρεσκο εφησυχασμό της κατοχής μιας παγκόσμιας -δικής μας! -αλήθειας , που πρέπει άκριτα να κυριαρχεί, στο τέλος-τέλος να διαφοροποιηθεί από τον αυτολιβανισμό μιας μερίδας ατόμων που θεωρεί τον εαυτό του ως ήδη σεσωσμένο και όλους τους άλλους ως καταδικασμένους (στο πυρ το εξώτερον) ή ως άθεους και πεπλανημένους, που, έστω στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί και γι αυτούς να "έχει ο Θεός!".