Μάθημα : Δ2 ΤΑΞΗ -Η ΕΛΙΑ-7η ΕΝΟΤΗΤΑ ΓΛΩΣΣΑΣ

Ο Βαν Γκογκ, η βασανισμένη ψυχή του 19ου αιώνα, άρχισε να ζωγραφίζει στα 27 του χρόνια. Μέσα σε μια δεκαετία δημιούργησε τόσα και τέτοια αξιόλογα έργα που πρόλαβε-μετά θάνατον!- να μπει στην ελίτ των ζωγράφων παγκοσμίως. Ο ιδιοφυής καλλιτέχνης ζωγράφιζε προς το τέλος της ζωής του σχεδόν έναν πίνακα την ημέρα αφήνοντας ένα τεράστιο έργο στους επόμενους ζωγράφους.

Η αγάπη του για τις ελιές εκφράστηκε μέσα από μια σειρά πίνακες οι περισσότεροι από τους οποίους ζωγραφίστηκαν το 1889 στο Σαν Ρεμί όπου ζούσε στο ίδρυμα του Αγίου Παύλου. Ζωγράφιζε τις ελιές όταν έπαιρνε άδεια και καθώς τις έβλεπε ήταν το πλέον αγαπημένο του θέαμα και θέμα. Η ελιά για τον Βαν Γκογκ συμβόλιζε τη ζωή και οι πίνακες του κωδικοποιούσαν τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, με την ελιά να αποτελεί ένα δέντρο-σύμβολο.

Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859[6] - Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943) ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας.

Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με τον Νίκο Καμπά και τον Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής.

Ένδειξη της καθιέρωσής του ως ποιητή ήταν η ανάθεση της σύνθεσης του Ύμνου των Ολυμπιακών Αγώνων, το 1896.

Το 1898, μετά τον θάνατο του γιου του Άλκη σε ηλικία τεσσάρων ετών, δημοσίευσε την ποιητική σύνθεση «Ο Τάφος». Το 1897 διορίστηκε γενικός γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ' όπου αποχώρησε το 1928. Από την ίδια χρονιά (1897) άρχισε να δημοσιεύει τις σημαντικότερες ποιητικές του συλλογές και συνθέσεις, όπως οι Ίαμβοι και Ανάπαιστοι (1897), Ασάλευτη Ζωή (1904), Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907), Η Φλογέρα του Βασιλιά (1910). Το 1918 του απονεμήθηκε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ από το 1926 αποτέλεσε βασικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας έγινε πρόεδρος το 1930.

Η κηδεία του Κωστή Παλαμά

Πέθανε σε βαθιά γεράματα στις 27 Φεβρουαρίου του 1943 έπειτα από σοβαρή ασθένεια, 40 ημέρες μετά τον θάνατο της συζύγου του (τον οποίο δεν είχε πληροφορηθεί επειδή και η δική του υγεία ήταν σε κρίσιμη κατάσταση). Ο γιος του Λέανδρος, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Κωνσταντίνου Τσάτσου δεν επιθυμούσε η κηδεία του πατέρα του να πάρει εθνοπατριωτική διάσταση, επειδή φοβόταν πως οι ιταλικές αρχές κατοχής θα του στερούσαν το διαβατήριό του. Η κηδεία του ποιητή έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά σε έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές, χιλιάδες κόσμος τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο.